Bóg obiecuje wyciągnąć  nas na pustynię i  mówić prosto do naszego serca,  obiecuje mówić czule i tak, że będziemy wszystko rozumieli. Do pewnego okresu w moim życiu słowa takie były dla mnie niezrozumiałe. Nie pojmowałem, że jest to obietnica dla mnie. Dopiero cztery lata temu, tak naprawdę doświadczyłem osobiście,  że Bóg mówi do mnie w swoim Słowie  i że Jego Słowo  jest żywe i skuteczne. Doświadczyłem,  że modlitwa to przede wszystkim słuchanie,  że modlitwa to dialog,  rozmowa.  A to wszystko dzięki odkryciu, że modlitwa jest możliwa tylko wtedy, gdy jest…. cisza. Przestrzeń ciszy. Odkryłem,  że cisza to nie tylko brak rozmowy, milczenie, to nastawienie serca, przestrzeń, w której dokonuje się spotkanie. Gdy tej ciszy nie ma, nie ma i modlitwy. Gdy klękam do modlitwy po wizycie w supermarkecie czy też po oglądnięciu filmu w telewizji, modlitwa nie ma szans, w głowie przez co najmniej kilkanaście pierwszych minut ciągle trwa chaos, wystarczy się wsłuchać, aby usłyszeć fizycznie dudnienie w głowie. W takiej przestrzeni nie ma modlitwy. To pierwsze moje odkrycie: Cisza. 

                 Drugie odkrycie, to moment stanięcia przed Panem, stanięcie w Jego obecności. Gdy po raz pierwszy usłyszałem zachętę, aby stanąć przed Panem, to przyznam szczerze, że nie za bardzo wiedziałem, o co chodzi. Następnie jednak chwila ta stała się nieodłączną częścią mojej modlitwy. Staję przed Panem, wpatruję się w Tego, z którym się właśnie spotykam, z którym mam osobiste spotkanie- to bardzo konkretne doświadczenie. Gdy dziś w czasie modlitwy zabraknie tego elementu, moja modlitwa szybko zamienia się w monotonny pacierz.

       Trzecim odkryciem, uzdalniającym mnie do modlitwy, była zachęta, aby na jej początku prosić konkretnie o to, czego najbardziej potrzebuję. Ale czego  ja tak naprawdę najbardziej potrzebuję ? Moje prośby  zawsze koncentrowały się wokół zdrowia, rozwiązania trudnych sytuacji, zdania egzaminu…A  tu zachęta, aby się modlić o dogłębne, wewnętrzne poznanie, że jestem kochany  lub też  prośba o radość, że Bóg jest moim Panem, prośba o wdzięczność za śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, prośba o to, abym poznał, co oddziela mnie od Boga. Zacząłem więc prosić o to, o co wcześniej nigdy nie prosiłem:  o poznanie miłości Boga, o wdzięczność, o żal za grzechy, poznanie swojej nędzy… I odkryłem,  że właśnie te prośby odzwierciedlają najpełniej moje najskrytsze pragnienia i pozwalają mi skoncentrować się na Bogu -na Dawcy życia i  to właśnie one stają się rzeczywistością mojego życia.  Życia,  które przez modlitwę, staje się pełniejsze, w którym coraz mniej  jest  lęku, coraz więcej radości, pełni radości. 

          Gdy doświadczyłem po raz pierwszy w moim życiu ciszy, zdałem sobie sprawę, że na modlitwie jestem przed Wielkim  Panem, moim Tatą, zaczynałem prosić o to, co jest Jego wolą, nie moją zachcianką  i zdarzył się cud. Zacząłem słyszeć w moim sercu głos Pana Boga. Co więcej, zacząłem zadawać Bogu konkretne pytania, tak po męsku, prosto z mostu, tak po swojemu. I odpowiedzi również były takie same: proste, jasne, czytelne, przekonujące. Jednym z takich dialogów, który zapisałem sobie w zeszycie, chciałbym się z Wami podzielić. Jako, że była to jedna z pierwszych moich rozmów z Bogiem, tematem jej były sprawy najogólniejsze, ale zobaczyłem je po raz pierwszy tak jasno. Na tamtej modlitwie usłyszałem Jego słowa mówiące: „Tomku, jestem Miłością, umiłowałem cię zanim jeszcze się narodziłeś, wybrałem cię, jesteś prawdziwie moim dzieckiem, zapraszam cię do wpatrywania się w moje oblicze objawione w Jezusie, wszystko co masz, pochodzi ode mnie i jest darem mojej miłości, dziel się tym wszystkim z innymi, służ, kochaj, jestem przy tobie ” 

           Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej „ Szkoła Modlitwy/fragmenty Świadectwa Tomka”